„Przestań szukać odpowiedzi w książkach i w gwiazdach. Posłuchaj lekcji, którą śpiewa Ci Twoja Dusza”.
Tak mówi do mnie Rumi.

„Uważni, spokojni i zdrowi” (kliknij w ten tekst, przeniesie Cię do e-book’a)
To opis drogi grupy ludzi, którzy 5 lat temu zdecydowali się przejść przez 7 kamieni milowych uważności. Znajdziesz tu zapis refleksji i zasad uważności oraz wpływu jaki ta podróż miała na nasze życie.

Obdaruj ten dzień uważnością. Dla siebie ❤️

Dusza

Fot. Jacek Ożóg

Stopy, gdy były jeszcze stópkami śmiało wkroczyły na ścieżki. Szybko okazało się, że podłoże jest pełne ostrych kamieni, jadowitych pająków i zamaskowanych dołków. Stópki krwawiły.

Przestraszone i zagubione szukały czegoś, czym mogłyby się osłonić. Zobaczyły buty. Męskie, o kilka numerów za duże. „Te może mnie ochronią” – pomyślały i podeszły niepewnie bliżej. Gdzieś w środku stópki czuły zagrożenie, jednak ból tłumił to odczucie. Buty wyglądały zachęcająco. Mocne, ciepłe i jeszcze bez innych stóp. Buty rozglądały się za nimi i zobaczyły stópki. Sznurówki rozwinęły się w zachęcającym geście. „Jesteśmy takie samotne i obolałe. A buty wydają się takie dobre” – załkały stópki i wskoczyły do środka. Skryły się w ogromnych, jak dla nich buciorach i zasnęły. Obudziła je duchota, gorąco i jakaś lepkość. Chciały wyjść i nie mogły. Już wiedziały, że te buty są złe.

Stópki rosły i buty nie były już w stanie ich utrzymać. Rozerwały sznurowadła i uwolniły się. Od tej pory każde buty traktowały, jak wroga. Już wiedziały, jak sobie z nim poradzić, w końcu były już dość dużymi stopami. Szły przez drogi, pola i lasy, zakładając po drodze kolejne buty. A kiedy w butach nazbierało się zbyt wiele kamieni, to wyrzucały je razem z nimi.

Płynęły lata. Stopy miały swoje kształty, nawyki, kąt ustawienia na drodze. Żyły bez butów i było im z tym dobrze. Choć czasami tęskniły same nie wiedząc za czym. Może za tym ciepłem, uczuciem przylegania butów do stóp, ochroną i bliskością. I pewnego dnia spotkały buty, które tęskniły za stopami. „Jakie jesteście dzielne, mądre i potrafiące sobie zawsze poradzić” – powiedziały buty. „Właśnie takich stóp potrzebujemy, z takimi stopami chcemy iść przez życie. Załóżcie nas i nieście w świat” – powiedziały buty.

„W końcu ktoś nas potrzebuje, docenia i chwali. I nas chce.” – pomyślały zachwycone stopy. „To na pewno jest miłość. Pasujemy do siebie idealnie”. Założyły buty, które szybko przylgnęły do stóp. Ani buty, ani stopy nie wiedziały, że w podeszwie jednego buta jest ukryty kolec. Dopóki stopy stawiały kroki zgodnie z kształtem butów, kolec siedział ukryty. Jednak stopy zmieniały się. Nadawały kształt butom i zmieniały ich nawyki. Jednak zmiany butów nie nadążały za stopami. Były wolniejsze. Kolec zaczął przebijać podeszwę. „Coś mnie uwiera” – pomyślała zaskoczona prawa stopa. „Dasz radę, nie przesadzaj, idziemy dalej” – odpowiedziała lewa. I szły, tłumiąc ból i dostosowując krok do ustawienia butów.

Mijały lata. Stopy cierpiały i od czasu do czasu zrzucały buty, rozcierając obolałe miejsca. Odpoczywały od butów, by założyć je znowu. Przyzwyczaiły się i nawet bardzo przywiązały do starych towarzyszy podróży. Szkoda stopom było zostawić te buty. Jednak nie szły już z lekkością. Czasami wręcz posuwały się stopa za stopą, bez dawnej radości.  Buty odkryły działanie kolca i wykorzystywały go, by regulować tempo stóp. „To dla waszego dobra” – mówiły. „Inaczej za szybko będziecie szły i się wyczerpiecie. Albo pójdziecie nie tam, gdzie trzeba. Musimy was chronić”. Stopy były wdzięczne: „Jakie troskliwe, jakie kochane te nasze buty” – myślały. I szły dalej nie zauważając nawet, że zostawiają za sobą ślady krwi. Zatrzymywały się coraz częściej. Prosiły buty, żeby wyjęły kolec. Lecz one udawały, że nie słyszą. A kiedy stopy same próbowały go usunąć, to buty milkły i obrażały się. Z cichym westchnieniem stopy podejmowały dalszą drogę, która już nie dawała im radości. Bez butów czuły się o wiele lepiej, ale nie miały odwagi głośno tego powiedzieć.

A buty coraz częściej zachwycały się głośno innymi stopami, które mijali. Stopami bez nagniotków i zranień. Gładkimi i co najważniejsze, szukającymi innych butów.

A stopy obserwowały to zbolałe i same już nie wiedziały, co mają zrobić. Pewnego dnia odpoczywając i ciesząc się dotykiem miękkiej trawy, promieni słońca i delikatnego wiaterku podjęły decyzję o zakończeniu tej udręki. Powiedziały o tym butom, które oszalały z rozpaczy. Zsunęły się od razu ze stóp i natychmiast znalazły nowe stopy, które je wypełniły. I stopy i buty poczuły niewysłowioną ulgę. Każde z innego powodu. Stopy poczuły wolność. Buty zanurzyły się w przynależności. I każde poszło w swoją stronę.

Dusza
Opowiadanie napisałam 7 listopada 2018 roku.

… rzecz o jednym rozwiązanym związku.

Barwnie piękna powłoka wypełniona gazem lżejszym od powietrza. Balon. Unoszący się nad powierzchnią ziemi. Nawet nie wie, że potrafi latać. Przywiązany do sznura uważa, że sznur właśnie unosi go w górę i pozwala na bezpieczne dryfowanie. Nawet nie zdaje sobie sprawy, że gdyby tylko odczepił się od niego, to popłynie, wzleci i przemieści się.

Zdarza się, że mocniej zawieje wiatr i balon uniesie się wyżej. Widzi wtedy jak piękny i nieograniczony jest świat. Chce wyżej, lecz nagłe szarpnięcie ściąga go gwałtownie w dół.

„Sznurze. Wzlećmy. Razem doświadczymy przestrzeni” – powiedział balon. „Sznury nie latają. Zostajemy tu, gdzie jesteśmy” – odpowiedział sznur. I balon dalej dryfował, przeczuwając tylko, że jest coś więcej niż przestrzeń na wyciągnięcie sznura. Ale to było wszystko co znał, a sznur umacniał go w tym przekonaniu mówiąc: „Dzięki mnie nie porwie cię wiatr, jesteś bezpieczny. Nigdzie nie ulecisz”. Balon kiwał się zgodnie i trwał przy sznurze, zadowolony, że taki zgodny z nich duet. Przecież na pewno bez sznura by zginął. Jeszcze poleciałby gdzieś skąd nie ma powrotu, gdzie czyhają zagrożenia. Mijał czas i balon coraz częściej kierował oczy ku górze. Pewnego dnia zobaczył inne balony. Leciały ze swoimi sznurami wysoko i radośnie. „Popatrz na nie” – powiedział balon do sznura. „A jednak można. Polećmy, tak jak oni”. „Łatwo ci mówić.” – odpowiedział sznur. „I masz swoje marzenia o lataniu i nie boisz się latać, bo jesteś balonem. Gdybym to ja był balonem, to bym poleciał. Ale jestem sznurem, który nie potrafi latać. Jak mnie zostawisz, to nawet nie będę mógł się unieść, tak jak teraz i będę bardzo nieszczęśliwy i zły na ciebie”.

Balon zamyślił się i poczuł coś. Coś bardzo jeszcze nieokreślonego, a jednak czuł, że jest bliski dotknięcia czegoś bardzo ważnego. Nie chciał zostawić sznura, bo bardzo był do niego przywiązany, a jednak tęsknił coraz bardziej za innym życiem.

I nadszedł taki dzień, gdy balon się odważył: „Sznurze, zdecydowałem się odwiązać od ciebie. Pragnę polecieć. I choć smutno mi, że nie chcesz lecieć ze mną, to chcę to zrobić.” Sznur zaczął wściekle się szarpać, targając jednocześnie balonem. Rozpacz, gniew i rozczarowanie owładnęły sznurem. Znalazł mocno wbity w ziemię kawał płotu i omotał swoje zwoje silnie wokół niego. Tak bardzo się bał, że bez balona przestanie istnieć.

Balon zwiotczał nieco i osiadł. Przeprosił sznur za swój niedorzeczny pomysł i postanowił mu to wynagrodzić. Jednak im bardziej się starał, tym silniej sznur okręcał się wokół desek płotu. Lecz nadszedł ten dzień, kiedy zdeterminowany balon jednym gwałtownym ruchem odciął sznur.

Na początku przeraziła go przestrzeń i swoboda ruchu. A potem poczuł lekkość, wolność unoszenia się i zobaczył piękno otaczającego go świata. I otoczyły go inne balony. Piękne i wolne, wypełnione szczęściem i spokojem, które jest lżejsze od powietrza.

Balon lata teraz w przestworzach. I tylko od czasu do czasu ogarnia go smutek i nostalgia, gdy widzi takie balony, które lecą razem ze sznurem. Sznurem, który nie boi się przestrzeni, wolności, ani nawet tego, że to balon unosi go w górę. „A jednak istnieją sznury, które cieszę się ze swojej natury i jednocześnie realizują marzenia o lataniu” – pomyślał balon. I rusza dalej w swoją wędrówkę po przestworzach, coraz rzadziej tęskniąc za swoim byłym sznurem, który wybrał życie z płotem.

Dnia wyborów w zgodzie ze sobą Ci życzę
Dusza

PS opowiadanie napisałam 4 listopada 2018 roku (za byłym sznurem już balon nie tęskni, jego życie jest tak piękne).
Fot. strona: depositephotos